Bodziec różnicujący (ang. discriminative stimulus / SD)
Rodzaj bodźca poprzedzającego. Bodziec, w obecności którego wzmocniono określone zachowanie i jeśli to samo zachowanie występuje obecności innego bodźca lub pod nieobecność bodźca różnicującego to nie jest wzmacniane. Bodziec staje się różnicujący dzięki wzmocnieniu zależnemu od zachowania i w jego obecności, a nie przy jego braku.
Bodziec różnicujący zapowiada dostępność wzmocnienia, więc w jego obecności wzrasta prawdopodobieństwo emisji zachowania. Informuje o możliwych konsekwencjach danego zachowania oraz o tym, czy jest szansa, że po zachowaniu pojawi się coś atrakcyjnego, czy też nie lub czy istnieje zagrożenie, że określone zachowanie będzie prowadzić do wystąpienia nieprzyjemnych zmian środowiskowych.
Bodziec różnicujący jest nośnikiem informacji o aktualnych prawach obowiązujących w środowisku związanych z możliwością uzyskania wzmocnień lub kar. Tworzy w ten sposób kontekst środowiskowy, w którym emitowane jest zachowanie.
Bodziec różnicujący, nazywany też dyskryminacyjnym. Jest elementem kontroli bodźcowej. Stanowi przeciwieństwo bodźca wygaszeniowego.
Porównaj: różnicowanie